4. Chyba naprawdę mocno przyłożyłeś tą głową

/ Ryu /

Skręcone prawe kolano i anemia.

Odetchnąłem z ulgą słysząc słowa lekarza. Satoshi czekał ze mną cały czas, powtarzał że Tomiichi jest silny i nic mu nie będzie. Miał racje. Mój brat jest silny. Dużo silniejszy niż mi się wydawało.

-Widzisz, to nic takiego – czerwonowłosy poklepał mnie po ramieniu uśmiechając się delikatnie – przypilnujesz go i będzie okej.

-Tak, dzięki że zostałeś ze mną –byłem wykończony, ale jeszcze nawet nie odwiedziłem Tom’a.

-Idź do niego, ja skoczę po kawę – Satoshi ponownie się uśmiechnął. Mimo tego że nie lubiłem jego stylu ubierania się, duże spodnie z krokiem w kolanie i za duże koszulki, przyjemnie się na niego patrzyło.

-Dzięki – naprawdę byłem mu wdzięczy. Wstałem i powoli podszedłem do sali gdzie leżał młody. Wziąłem głęboki oddech i zajrzałem do środka.

/ Tom /

-Wchodź, nie chowaj się tak – było mi głupio przez bratem, pewnie znów się zadręczał.

-Jak się czujesz? – wszedł do środka i przysiadł się do mnie.

-Trochę mnie plecy bolą, no i noga – mruknąłem patrząc na opuchnięte kolano – a to wszystko na własne życzenie – zaśmiałem się, a Ryu odpowiedział uśmiechem. – Szkoda burgerów

-Trzepnę Cię zaraz – obydwoje się śmialiśmy. – Satoshi tu jest.

Uśmiechnąłem się w duchu, czas pobawić się w swatke, oj tak.

-Czego się cieszysz? – Ryu spojrzał na mnie podejrzliwe a ja odpowiedziałem mu jednym z moich przebiegłych uśmiechów.

-Mogę wam przerwać ? – do środka wszedł temat naszej rozmowy. Kiwnąłem głową i uśmiechałem się dalej patrząc to na jednego to na drugiego. – Dobrze się czujesz? – Satoshi przyłożył mi rękę do czoła a ja pokazałem mu język.

-Wyśmienicie – znów się uśmiechnąłem co dodatkowo zaskoczyło rudego.

-Chyba naprawdę mocno przyłożyłeś tą głową – chłopak odgryzł się podając kawę mojemu bratu.

-Skończcie już dzieciaki – w końcu odezwał się znudzony naszą dyskusją Ryu.

Machnąłem tylko ręką a w tym czasie wszedł lekarz.

-Jak się Pan czuje? – spytał zaglądając w jakieś dokumenty , które trzymał w ręku.

-Dobrze – wzruszyłem ramionami, lekarz coś zanotował i spojrzał na mnie.

-Mogę Panu założyć gips albo ortezę na nogę.

-Żadnego gipsu – zaprotestowałem od razu co wywołało śmiech Satoshiego.

-Dobrze – odwrócił się do Ryu – W takim razie Pana poproszę o zakup ortezy na prawe kolano, w naszej aptece powinna być.

-Oczywiście – mój brat niemal podskoczył gdy lekarz zwrócił się do niego. Chyba naprawdę był zestresowany, no i powinien się wyspać.

-Proszę się do mnie zgłosić gdy ją pan zakupi.

Lekarz wyszedł a ja spojrzałem na brata, uśmiechał się delikatnie do czerwonowłosego a ten patrzył na niego jakby z troską. Miałem ochotę sam się uśmiechnąć, zamiast tego poczułem pustkę. Na mnie nikt tak nie patrzył, jak Satoshi na mojego brata. Nie miałem nikogo kto by… No właśnie, co? Kto by co? Przecież ja sam nigdy nikogo nie kochałem, nawet nie wiem jak to jest. Nigdy o nikogo się nie troszczyłem, a o mnie troszczył się tylko brat.

-Idziemy do apteki – z zamyślenia wyrwał mnie głos brata, dopiero teraz zorientowałem się że macha mi ręką przed oczami.

-Tak, tak – odpowiedziałem wracając do moich myśli.

Jestem sam. Tak cholernie samotny. Czemu akurat teraz to do mnie dochodzi? Czemu w ogóle ja o tym myślę ? Przecież nigdy mnie to nie obchodziło. Czemu nie mam kogoś kto mnie kocha?

Automatycznie dotknąłem ręką opaski.

No tak, nikt nie chce pieprzonej kaleki. Wyglądam jak jakiś potwór więc kto miałby mnie kochać? Albo kto by się mnie nie brzydził?

Obudziłem się z paskudnym humorem. Mimo tego że dziś wychodziłem ze szpitala wcale nie miałem ochoty na nic. Kompletnie na nic. Zarzuciłem plecak na ramię i wstałem łapiąc za kule. Tak, dostałem kulę i ortezę na 4 tygodnie. Kuśtykałem powoli po szpitalnym korytarzu kierując się w stronę windy. Ryu czekał na mnie przed budynkiem, specjalnie się wlekłem, wiedziałem że pewnie jest tam z Satoshim, nie miałem ochoty na nich patrzeć. Nie teraz.

-Kurwa – czułem że źle oparłem kulę i zaraz wyląduje z hukiem na podłodze. Otwarłem oczy w szoku, gdy zamiast bólu poczułem jak ktoś mnie złapał, i mocno obejmował od tyłu. Odwróciłem powoli głowę w kierunku mojego wybawcy i zamarłem.

-Itachi – wyszeptałem w szoku patrząc na bruneta.

-Poczekaj, podam Ci kule – zachwiałem się gdy mnie puścił i musiałem się oprzeć na skręconym kolanie co wywołało fale bólu, wykrzywiłem się, cały czas nie dowierzałem że brunet tutaj jest. Podał mi kule i uśmiechnął się delikatnie, odetchnąłem z ulgą opierając się o nie.

-Co Ty tu robisz? – ocknąłem się wreszcie, i spojrzałem pytająco na bruneta.

-Właściwie, to długa historia – odpowiedział drapiąc się po głowie.

-Przez okoliczności, wolno chodzę a muszę dostać się przed szpital – mruknąłem zaczynając znów kuśtykać, Itachi szedł obok mnie, zaśmiał się słysząc moje słowa.

- Moja matka tu leży – spojrzałem na niego, przez co omal nie straciłem 

równowagi. Nie wyglądał jakby chciał drążyć temat więc ja tego nie robiłem. Z ulgą oparłem się o chłodną ściankę windy. – Jak to zrobiłeś? – spytał zmieniając temat, tak jak się tego spodziewałem.

-Spadłem ze schodów – poczułem się naprawdę głupio, zwłaszcza że brunet się zaśmiał. Prychnąłem obrażony i spojrzałem na elektroniczny wyświetlacz, który zmieniał cyferki. Kątem oka zauważyłem że Itachi przygląda mi się, no tak, w końcu jestem paskudną kaleką.

Gdy tylko winda się zatrzymała czym prędzej wyszedłem, brunet nieco zdziwiony wyszedł za mną. Niestety w moim stanie nie byłem w stanie mu uciec więc nawet nie próbowałem.

Stanąłem rozglądając się po parkingu, jednak nie widziałem nigdzie samochodu brata, czy Satoshiego, co dodatkowo mnie rozzłościło. Nerwowo wyciągnąłem komórkę z kieszeni spodni i wybrałem odpowiedni numer.

-Przepraszam, coś mi wypadło, masz klucze, zadzwoń po taksówkę – prychnąłem rozdrażniony i rozłączyłem się, pewnie taksówką sobie wrócę.

-Coś nie tak Tom? – spojrzałem zaskoczony na bruneta. Po co on tu jeszcze stoi. Zmrużyłem gniewnie oczy.

-Nic – odburknąłem pod nosem. Rozejrzałem się w poszukiwaniu taksówki, jakie te kule są uciążliwe.

-Podwieź Cię ? – kiwnąłem głową, Itachi wskazał swój samochód, więc zacząłem kuśtykać w jego kierunku. Lepsza ta opcja niż taksi.

 Brunet uparł się że odprowadzi mnie pod same drzwi, nie mając wyjścia zgodziłem się.

-Wejdziesz? – zapytałem , samemu wchodząc do środka.

-Właściwie to się trochę śpieszę, ale jakbyś czegoś potrzebował to dzwoń – Itachi wcisnął mi wizytówkę w dłoń i zniknął na schodach.

 Zamrugałem zdziwiony i zamknąłem drzwi. Schowałem kawałek papieru do kieszeni i poszedłem do salonu.

3. Zaraz będę

Cześć

Dziękuje za krytykę, gdy się nad tym zastanowiłam, faktycznie jest wiele do życzenia co do poprzedniego odcinka. Nad tym pracowałam dłużej i wydaje mi się że jest lepiej. Zapraszam do czytania J

/Tom ( Tomiichi)/

Obudziłem się z moralnym kacem. Przyłożyłem dłoń do czoła wspominając wczorajszą rozmowę z bratem. Byłam na siebie zły że tak szybko go zbyłem. Nie miałem pojęcia że on ciągle się tym zadręcza. Przecież to nie była jego wina. Wolę już mieć kaca po wódce niż wyrzuty sumienia.

Powoli wygrzebałem się z pościeli, ciągle rozważając jak i czy aby na pewno wrócić do wczorajszej rozmowy.

-Ryu – zajrzałem do pokoju brata , gdzie o dziwo go nie zostałem – Ryu?! – krzyknąłem w głąb mieszkania nie wiedząc czemu , zacząłem się denerwować.

-Coś Ty taki zdenerwowany? – mój brat wyszedł zaspany z salonu, a ja odetchnąłem z ulgą.

-Nie, nic – odpowiedziałem już mniej pewnie, podszedłem w jego stronę i minąłem go w drzwiach wchodząc do salonu. Usiadłem na kanapie dokładnie tam gdzie wczoraj. Poczekałem aż Ryu do mnie dołączył i spojrzałem na niego nie pewnie, widziałem że jest zdenerwowany, jednocześnie patrzył na mnie z niepokojem.

-Śmiało młody – brat zachęcał mnie do mówienia, co w cale mi nie pomagało.

- Ja nie chce , żebyś się obwiniał o to co się stało – mówiłem cicho, patrząc na dywan, gdy już skończyłem spojrzałem na brata, miał założone ręce na piersi i przymknięte oczy. Dla nas obydwóch ta rozmowa nie należała do najłatwiejszych, wczoraj po raz pierwszy o tym rozmawialiśmy. Obydwoje byliśmy poddenerwowani.

-Tomii, to nie jest takie łatwe – przetarł wciąż zaspane oczy, przyglądałem mu się uważnie.

-Jest. Stało się, nie chce żeby się za nami to ciągnęło.

-Tom, Ty przez ze mnie nie widzisz na jedno oko, masz pełno blizn – Ryu przerwał mi stanowczo, słyszałem w jego głosie pewną rozpacz.

-Nigdy Cię za to nie obwiniałem – szepnąłem opuszając głowę, czułem się beznadziejnie gdy dotarło do mnie że Ryu cały czas się tym zadręczał, miał wyrzuty sumienia, a ja nawet nie umiałem z nim porozmawiać.

-Dziękuje – odpowiedział równie cicho, jednak mimo to wiedziałem że Ryu sobie nie wybaczył. Widziałem po nim że ciągle się zadręcza. Jednak czułem że między nami będzie już lepiej.

-Ubiorę się i skończę po coś do żarcia – rzuciłem wesoło by rozluźnić nieco napiętą atmosferę, Ryu spojrzał na mnie z wdzięcznością. - Zaraz będę.

Przemyłem twarz, wyszorowałem ząbki po czym zrobiłem szybki makijaż. Spojrzałem w lustro i zobaczyłem swoje puste ślepie. Zapomniałem włożyć opaskę przez co w lustrze widziałem swoje mętne i puste spojrzenie prawego oka. Szybko odwróciłem się od lustra, nie umiałem patrzeć na siebie od tamtego czasu. To oko było dla mnie czymś czego mimo tylu lat nie potrafiłem zaakceptować. Potrząsnąłem głową opędzając od siebie niepotrzebne myśli.

Włożyłem bordowe rurki, jakąś koszulkę, czarny płaszcz i glany, opaska również była już na swoim miejscu. Złapałem za portfel i telefon po czym wybiegłem z mieszkania. Nie było bardzo zimno, ledwie zaczynała się zima ale ja jestem zmarzluchem więc mi zawsze jest zimno. 

Szybkim krokiem szedłem w stronę marketu, minąłem jakąś budkę z fast food’em, przystanąłem gdy dotarł do mnie przyjemny zapach po czym zawróciłem. W końcu nie musimy zawsze jeść zdrowo.

-Dwa burgery max – odezwałem się do kobiety w budce patrząc na tabliczkę przedstawiająca oferty.

-Już się robi – szatynka uśmiechnęła się i spojrzała na mniej ciekawsko. Odwróciłem się udając że coś innego mnie interesuje. – Proszę bardzo – po paru minutach, kobieta podała mi reklamówkę gdzie było zapakowane zamówienie, zapłaciłem jej i czym prędzej odszedłem unikając wścibskich spojrzeń ze strony sprzedawczyni.

Z ulgą odetchnąłem wchodząc na klatkę. Tym razem zrezygnowałem z windy, zresztą mieszkaliśmy na trzecim piętrzę więc nie tak źle. Już prawie byłem przed swoimi drzwiami gdy zrobiło mi się ciemno przed oczami i czułem jak zaraz polecę w dół. Próbowałem złapać się barierki jednak nie udało mi się i czułem jak uderzam plecami o schody i zsuwam się po nich zatrzymując dopiero na ścianie. Czułem niesamowity ból, zamknąłem oczy.

/ Ryu /

Usłyszałem huk dobiegający z klatki schodowej. Miałem złe przeczucie, wyjrzałem na klatkę, miałem wrażenie że serce zamarło mi na chwilę.

-Tomiichi – podbiegłem do brata, nie wyglądało to dobrze. Nasza sąsiadka Pani Amiko wyjrzała również na klatkę.

-Dzwonie po karetkę – odezwała się, byłem jej wdzięczny. Cholera Tomii, trzymaj się. Po chwili starsza kobieta podeszła do mnie – Nie ruszaj go, musimy poczekać.

-Wiem – odpowiedziałem cicho, delikatnie głaszcząc włosy młodszego brata, zawsze tak robiłem gdy byliśmy młodsi i przychodził do mnie z problemami, to go uspokajało.

Na szczęście nie musieliśmy długo czekać, ratownicy pojawili się bardzo szybko wraz z noszami, nie mogłem patrzeć jak go zabierają. Poczucie winy wróciło ze zdwojoną siłą.

-Gdzie go zabieracie? – zapytałam siląc się na spokojny ton.

-Pan z rodziny? – Spytał jeden z ratowników przypinając właśnie brata pasami.

-Tak, to mój młodszy brat – ręce mi się trzęsły, strasznie brałem się o brata.

-W takim razie może pan jechać z nami.

-Dziękuje – odezwałem się cicho. Czułem się tak strasznie bezsilny. Jeszcze rano rozmawialiśmy a teraz jedzie nieprzytomny w karetce, byłem wdzięczny że mogłem być przy nim. Dopiero teraz zauważyłem że jest naprawdę blady, i chyba znów schudł.

Jak tylko dojechaliśmy, jakiś lekarz dobiegł do karetki i zajął się moim bratem a mi kazano czekać. Znów czułem się bezsilny.

Parę lat temu też kazano mi czekać. Nikt nie chciał mi powiedzieć co się działo z moim bratem, strach mnie w tedy zżerał a na koniec dowiedziałem się że mój młodszy braciszek otarł się o śmierć.

Siedziałem na poczekalni, zdenerwowany, zniecierpliwiony i niepewny.

Po prostu bałem się o Tomiego.

Wystukałem parę słów w sms'ie do Satoshi'ego, gdyby ktoś z zespołu chciał wiedzieć co się dzieje. Na odpowiedź nie musiałem długo czekać.

Zaraz będę.